Vandaag even geen Instagram Diary, maar een zeer persoonlijke blog. Zoals je wellicht gemerkt hebt, was ik de afgelopen dagen een beetje afwezig. Ik heb even een weekje vrijaf genomen onder de noemer 'vakantie', maar eigenlijk heb ik gewoon even tijd nodig om na te denken en alles op een rijtje te zetten. Op dit moment loopt alles namelijk even niet helemaal zoals gepland en hebben wij als gezin veel om over na te denken. Ik zal even bij het begin beginnen....
Ik ben opgegroeid in Veendam, een klein en rustig plaatsje in Groningen. In 2004 ben ik naar Groningen verhuisd om samen te gaan wonen met mijn vriend en in 2006 zijn wij samen naar Rotterdam verhuisd. In Groningen zag onze toekomst er qua werk en inkomen namelijk niet echt rooskleurig uit en wonen in een grote stad leek ons echt geweldig! En dit was het ook! Het kon niet op, afgestudeerd, allebei een leuke baan met een goed inkomen, leuke feestjes, vakanties en weekendjes weg etc. Op een gegeven moment waren wij toe aan een volgende stap en werd ik zwanger. In 2010 werd ons kleine mannetje geboren. Wat waren we gelukkig, ondanks een zware zwangerschap en een pittige kraamtijd.
Echter na een jaar bleek dat de zwangerschap, de kraamtijd en de grote verandering in ons leven toch best wel een impact hadden gehad op mij. Maar in plaats van even rustig aan te doen en alles een plaatsje te geven, ging ik allerlei gekke dingen doen. Zo heb ik in 2011 mijn vaste baan opgezegd om een nieuwe studie te beginnen (waar ik na twee maanden alweer mee gestopt ben) en ben ik in 2012 mijn eigen webshop gestart. Op een gegeven moment werkte ik 40 uur per week en runde ik daarnaast mijn webshop. En dat met een kindje van twee. Dat kon natuurlijk nooit goed gaan...
En omdat het niet goed ging, begon ik mijn familie en vrienden uit het Noorden steeds meer te missen. Voordat ik mama was, ging ik eens in de twee maanden een weekendje die kant op, maar met een baby werd dit een stuk minder. De meeste van mijn vriendinnen waren inmiddels ook moeder geworden, waardoor ze ook minder vaak mijn kant op konden komen. Uiteraard had ik wel wat nieuwe contacten in Rotterdam opgedaan, maar dit werd nooit zo close als met mijn jeugdvriendinnen.
Al met al namen wij eind 2012 de beslissing om terug te verhuizen naar het Noorden, naar Veendam, het plaatsje waar ik ben opgegroeid. In eerste instantie zag het er goed uit, we kregen een leuke gezinswoning naast een goede vriendin van mij, mijn vriend had een nieuwe baan en ik verwachtte ook snel wel weer ergens aan de slag te kunnen. Maar in de praktijk bleek dit toch anders te zijn. Het aantal uren van mijn vriend viel enorm tegen en ook ik vond niet meteen een nieuwe baan. In de loop van 2013 kwam hier wel wat verandering in, maar helemaal lekker gaat het nog steeds niet. Mijn vriend werkt nog steeds maar 20 uur per week en mijn nieuwe baan verschilde toch wel heel erg van hetgeen dat ik altijd in Rotterdam heb gedaan. En tot overmaat van ramp zit ik inmiddels weer thuis zonder baan...i.v.m. bedrijfseconomische redenen...een bekend fenomeen hier in het Noorden helaas...
En nu twijfelen we dus enorm of het niet beter is om weer terug te verhuizen naar het Westen, naar Rotterdam of in ieder geval de omgeving van Rotterdam. Daar heb ik namelijk nooit zonder werk gezeten en mijn vriend ook niet. Als ik vacatures zoek in Rotterdam zie ik ontzettend veel P&O werk voorbij komen, maar hier in de omgeving komt het bijna niet voor. En Veendam is ook wel erg rustig vergeleken met Rotterdam, ergens missen wij Rotterdam en alle mogelijkheden die je daar hebt toch best wel. We hebben er een hele leuke tijd gehad en veel mooie herinneringen aan deze stad.
Elke dag hebben we het erover, iedere week bekijken we nieuwe woningen op internet, maar een echte beslissing durven we niet te nemen. Wat als het tegenvalt? En als het weer de zoveelste verkeerde beslissing is? Willen we niet terug naar iets dat eigenlijk niet meer is (het verleden)? En daar moet ik mijn familie en vrienden weer missen. Moeten we het niet eerst nog iets langer proberen? Ook is verhuizen natuurlijk weer een heel project op zich, alles inpakken en weer die kant op brengen, verven en klussen, weer een nieuwe omgeving, alles weer opnieuw ontdekken. Ik heb al stress bij de gedachte aan dit alles.
Het zijn vooral de eerste paar maanden waar ik tegenop zie, als we eenmaal gesetteld en gewend zijn zal het zeker leuk zijn. En dit alles doen we natuurlijk met het vooruitzicht op een betere toekomst, ook voor Dévi. Ouders zonder werk hebben namelijk geldzorgen en stress, dat is voor hem ook niet leuk. Hij verdiend een onbezorgde jeugd, de jeugd die ik voor ogen had toen ik zwanger werd. En een goede toekomst, want hij zal ook ooit een stage nodig hebben en een baan. En als het ons hier in het Noorden al niet lukt...hoe zal dit dan voor hem in de toekomst zijn? Maar aan de andere kant, we halen hem wel weer weg uit zijn vertrouwde omgeving en bij zijn vriendjes die hij hier nu heeft.
Zoals ik al aangaf, heel veel om over na te denken dus... En dan heb ik nog niet eens alles opgeschreven, want de lijst met voors en tegens die ik heb gemaakt is nog veel langer, maar dit zijn toch wel de belangrijkste punten.
Ik ben erg benieuwd naar jullie mening en gedachten. Wat zouden jullie doen in een dergelijke situatie?
Echter na een jaar bleek dat de zwangerschap, de kraamtijd en de grote verandering in ons leven toch best wel een impact hadden gehad op mij. Maar in plaats van even rustig aan te doen en alles een plaatsje te geven, ging ik allerlei gekke dingen doen. Zo heb ik in 2011 mijn vaste baan opgezegd om een nieuwe studie te beginnen (waar ik na twee maanden alweer mee gestopt ben) en ben ik in 2012 mijn eigen webshop gestart. Op een gegeven moment werkte ik 40 uur per week en runde ik daarnaast mijn webshop. En dat met een kindje van twee. Dat kon natuurlijk nooit goed gaan...
En omdat het niet goed ging, begon ik mijn familie en vrienden uit het Noorden steeds meer te missen. Voordat ik mama was, ging ik eens in de twee maanden een weekendje die kant op, maar met een baby werd dit een stuk minder. De meeste van mijn vriendinnen waren inmiddels ook moeder geworden, waardoor ze ook minder vaak mijn kant op konden komen. Uiteraard had ik wel wat nieuwe contacten in Rotterdam opgedaan, maar dit werd nooit zo close als met mijn jeugdvriendinnen.
Al met al namen wij eind 2012 de beslissing om terug te verhuizen naar het Noorden, naar Veendam, het plaatsje waar ik ben opgegroeid. In eerste instantie zag het er goed uit, we kregen een leuke gezinswoning naast een goede vriendin van mij, mijn vriend had een nieuwe baan en ik verwachtte ook snel wel weer ergens aan de slag te kunnen. Maar in de praktijk bleek dit toch anders te zijn. Het aantal uren van mijn vriend viel enorm tegen en ook ik vond niet meteen een nieuwe baan. In de loop van 2013 kwam hier wel wat verandering in, maar helemaal lekker gaat het nog steeds niet. Mijn vriend werkt nog steeds maar 20 uur per week en mijn nieuwe baan verschilde toch wel heel erg van hetgeen dat ik altijd in Rotterdam heb gedaan. En tot overmaat van ramp zit ik inmiddels weer thuis zonder baan...i.v.m. bedrijfseconomische redenen...een bekend fenomeen hier in het Noorden helaas...
En nu twijfelen we dus enorm of het niet beter is om weer terug te verhuizen naar het Westen, naar Rotterdam of in ieder geval de omgeving van Rotterdam. Daar heb ik namelijk nooit zonder werk gezeten en mijn vriend ook niet. Als ik vacatures zoek in Rotterdam zie ik ontzettend veel P&O werk voorbij komen, maar hier in de omgeving komt het bijna niet voor. En Veendam is ook wel erg rustig vergeleken met Rotterdam, ergens missen wij Rotterdam en alle mogelijkheden die je daar hebt toch best wel. We hebben er een hele leuke tijd gehad en veel mooie herinneringen aan deze stad.
Elke dag hebben we het erover, iedere week bekijken we nieuwe woningen op internet, maar een echte beslissing durven we niet te nemen. Wat als het tegenvalt? En als het weer de zoveelste verkeerde beslissing is? Willen we niet terug naar iets dat eigenlijk niet meer is (het verleden)? En daar moet ik mijn familie en vrienden weer missen. Moeten we het niet eerst nog iets langer proberen? Ook is verhuizen natuurlijk weer een heel project op zich, alles inpakken en weer die kant op brengen, verven en klussen, weer een nieuwe omgeving, alles weer opnieuw ontdekken. Ik heb al stress bij de gedachte aan dit alles.
Het zijn vooral de eerste paar maanden waar ik tegenop zie, als we eenmaal gesetteld en gewend zijn zal het zeker leuk zijn. En dit alles doen we natuurlijk met het vooruitzicht op een betere toekomst, ook voor Dévi. Ouders zonder werk hebben namelijk geldzorgen en stress, dat is voor hem ook niet leuk. Hij verdiend een onbezorgde jeugd, de jeugd die ik voor ogen had toen ik zwanger werd. En een goede toekomst, want hij zal ook ooit een stage nodig hebben en een baan. En als het ons hier in het Noorden al niet lukt...hoe zal dit dan voor hem in de toekomst zijn? Maar aan de andere kant, we halen hem wel weer weg uit zijn vertrouwde omgeving en bij zijn vriendjes die hij hier nu heeft.
Zoals ik al aangaf, heel veel om over na te denken dus... En dan heb ik nog niet eens alles opgeschreven, want de lijst met voors en tegens die ik heb gemaakt is nog veel langer, maar dit zijn toch wel de belangrijkste punten.
Ik ben erg benieuwd naar jullie mening en gedachten. Wat zouden jullie doen in een dergelijke situatie?
Volg Kleine Wondertjes ook via Bloglovin', Instagram, Facebook, Twitter en Pinterest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten